چند آیه از قرآن با ترجمه که در آن ها فعل امر باشد.

  أُقتُلوا یُوسُفَ أَوِاطرَحُوهُ أَرضاً ( یوسف – ٩ )

( یوسف را بکشید یا او را به سرزمین دور دستی بیفکنید )

( فعل اُقتلوا را توضیح دادیم، اما درباره ی فعل " اطرحوا " باید گفت ابتدای این فعل همزه ی مکسور است اما با توجه به این که حرف " أَو " بدان متصل شده، همزه خوانده نمی شود )

  إِستَغفِری لِذَنبِک ( یوسف – ٢٩ )

( از گناهت استغفار کن )

مضارع فعل " استغفری " چنین بوده :

تَستَغفِرین ( اول شخص مفرد مخاطب در مؤنث )

بعد از حذف حرف مضارع از ابتدای آن و حذف نون از انتهای آن، " استَغفِری " به جای می ماند. که با توجه به حرکت سومین حرف آن، یک همزه ی مکسور به ابتدای آن می افزائیم ک می شود --->  " إِستَغفِری "

  أُذکُرنی عند ربّک ( یوسف ٤٢ )

( مرا نزد آقایت ( سلطان مصر ) یاد کن )

نکته: چنانچه فعل ما جمع مؤنث بود حرف آخر آن باقی می ماند و تنها ابتدای فعل تغییر می کند مانند: تَسمَعنَ â†گ  إِسمَعنَ

 إِقرَأ بِاسمِ رَبِّکَ الذی خَلَق ( علق – ١ )

( بخوان به نام پروردگارت که ( جهان را ) آفرید )

 إِقرَأ وَ رَبُّکَ الأَکرَم ( علق – ٣ )

( بخوان که پروردگارت از همه والاتر است )